Tweestatenoplossing? It takes two to tango…

Als je de seculiere pers moet geloven, komt er pas vrede in Israël als de Israëlische regering haar standpunten zou wijzigen. Israël krijgt rondom het stagneren van het vredesproces nagenoeg altijd de ‘zwarte Piet’ toegespeeld. Als dé oplossing wordt de tweestatenoplossing gepresenteerd met ook steeds weer het al dan niet expliciete verwijt dat Israël dat afwijst. Het gekke is echter dat het omgekeerde het geval is! De tweestatenoplossing is geen uitvinding van Clinton of een uitvloeisel van de Oslo-akkoorden, maar is als het ware al zo oud als de weg naar Rome. In 1948 werd het met recht en reden als dé oplossing gepresenteerd door de Verenigde Naties en gelukkig heeft de toen al en altijd vredelievende regering van Israël deze oplossing met twee handen aangenomen. Helaas kozen degenen die gaandeweg de verzamelnaam Palestijnen gekregen hebben samen met hun bondgenoten tegen dit voorstel en voor een heel andere oplossing: een stevige oorlog van vijf landen die gezamenlijk de Israëlische staat met de grond gelijk zouden gaan maken. Het blijft voor mij een Godsbewijs dat dat ene kleine landje dat als het ware nog maar één dag bestond (Nederland bestond in 1940 361 jaar lang en gaf zich na een paar dagen over toen één vijand de grens overtrok…) de oorlog tegen haar bestaan gewonnen heeft. De overheersende gedachte bij de Palestijnen en de meeste islamiti­sche bondgenoten is vervolgens tot op de huidige dag geweest dat “de Middellandse Zee rood moet worden van het bloed van de Israëli’s”. Het koesteren van die gedachte/wens en het weigeren openlijk van dit goddeloze uitgangspunt afstand te nemen, zette elk volgend overleg over vrede en een tweestatenoplossing onder druk.

Natuurlijk is een tweestatenoplossing een goede gedachte, maar dat kan alleen slagen als de Palestijnen de wens om de Israëli’s dood te maken in het openbaar en officieel afzweren, omdat samensprekingen waarbij de één de ander dood wil hebben onder zo’n grote spanning gebeuren dat er weinig kans op succes is. Af en toe waren er positieve uitzonderingen aan de kant van de Palestijnen. Juist rondom de begrafenis van Peres herinneren we zijn vredespogingen en dat hij (in tegenstelling tot anderen zoals Obama) wel met recht en reden de Nobelprijs voor de vrede kreeg. Peres en de andere vredestichters hebben echter ontdekt dat je bij Palestijnen niet weet met wie je een akkoord sluit en dat de Palestijnse leiders geen grip op de woelige achterbannen hebben. Voordat de inkt van de getekende akkoorden droog was, waren er altijd weer de bommengooiende Palestijnen die de inhoud van het akkoord ten grave droegen.

De Israëli’s hebben één- en andermaal laten zien dat zij vrede met de Palestijnen wensten en hebben daarvoor onomkeerbare offers gebracht. Eerst heette het “land voor vrede” en later werden het “criminelen voor vrede”.

Uiteraard was ik sterk gekant tegen het door Israël aan de Palestijnen geven van de Gazastrook in 2005 en dat niet zozeer vanwege het feit dat je toen al kon weten dat de inlevering ervan tot grote chaos van de Gazastrook zou leiden, als wel vanwege het feit dat daarmee de suggestie ontstond dat de Gazastrook bij Palestijnse gebieden zou horen en je er vergif op in kon nemen dat deze goed bedoelde maar naïeve actie niet tot vrede zou leiden. “Land voor vrede”, werkt niet bij partijen met wie niet samen te werken valt omdat ze anderen dood willen hebben…

Uiteraard was ik ook sterk gekant tegen de volgende naïeve poging van de Israëlische regering om vrede te krijgen: het in 2013 loslaten van rond de 140 Palestijnse gevangenen waaronder mensen die voor moord veroordeeld waren.

Beide acties waarvan ik toen ook al zei dat ze zinloos zouden blijken te zijn en helaas heb ik gelijk gekregen, bewezen echter – ere wie ere toekomt – wèl de voortdurende intentie van de Israëlische regering tot vrede…

Als een tweestatenoplossing tot vrede zou leiden, dienen we deze met beide armen te omarmen, maar er is één groep die dan gedupeerd zal worden: de Palestijnen die nu hun brood verdienen bij de Israëli’s en temidden van hen in vrede wonen. Zij zijn nu vele malen beter af, dan wanneer ze ooit naar in een Palestijnse staat moeten gaan wonen, en rekenen er maar op dat zij met spanning de vredersonderhandelingen volgen, want wonen in een Palestijnse staat is na de geciviliseerde Israëlische samenleving gekend en bewoond te hebben, een drama.

Of de tweestatenoplossing een middel in de hand van de Messias voor Zijn vrederijk zal zijn, is nog een spannende vraag, maar duidelijk is dat Israël er vanaf 1948 voor opengestaan heeft en blijft open staan, maar “it takes two to tango”…

Cor Verkade, (s)preekt, publiceert, doceert en is dga van een vastgoedinvesteringsbedrijf