Ik worstel en kom boven…
De Zeeuwse wapenspreuk “Luctor et emergo” (in het Nederlands overgezet zijnde: ik worstel en kom boven) heeft mij altijd zeer aangesproken. De spreuk getuigt van volharding, discipline, doelgerichtheid en vertrouwende zekerheid. Als ik het goed zie is het ook de beste gestalte voor een gelovig christen in de huidige periode van de mensheid, tussen Pinksteren en het Messiaanse vrederijk. We hebben “Het is volbracht” gehoord en we zullen horen “Het is voltooid” en in die tussentijd zijn er veel worstelingen (je hoeft niet lang krant te lezen om de ellende van het aardse bestaan te peilen) maar mogen we vertrouwen boven te komen (je hoeft niet lang in de Heilige Schriften te lezen om de vreugde van het toekomend vrederijk te proeven). Naar mijn overtuiging geeft deze wapenspreuk in combinatie met die van ons vorstenhuis (“Ik zal handhaven”) ook een mooi tegenwicht tegen de gevoelscultuur die het christelijk geloof in haar bestaan bedreigt, maar dat nu geheel terzijde.
Ik moest aan de Zeeuwse wapenspreuk denken toen ik nadacht over het productieproces van de uitzendingen om de politieke programma’s van een negental partijen te evalueren.
Sinds ik Family 7 ken, ben ik geneigd op elke vraag die mij gesteld wordt in beginsel positief te reageren. Ik sta van harte achter de doelstellingen en daarnaast ben ik behept met de arrogante gedachte dat het goed is als in de heersende monocultuur van radio/tv/grote kranten een keer een ander geluid gebracht wordt. Voorts ben ik ijdel genoeg om het leuk te vinden op de buis te verschijnen. Dus toen Family 7 vorige maand vroeg of ik medewerking wilde verlenen aan de uitzendingen in aanloop naar de komende verkiezingen, zei ik meteen, zonder precies te beseffen waartegen: ”Ja!”. Gaandeweg de emailcorrespondentie en telefoongesprekken over de programma-inhoud ontstond het idee dat ik de verkiezingsprogramma’s van negen politieke partijen zou gaan doorspitten op een zestal thema’s om zodoende de kijker op een keur van plannen te wijzen die bij een keuze op die partij zou horen. Onze behulpzame dochter had al snel alle partijprogramma’s van internet gehaald en ik aan de slag… en ik heb het geweten! Op de heenweg naar en terugweg van een huwelijksfeestje in Zeeland zette ik me aan de studie. Hoe meer ik las, hoe somberder ik werd. Om de nacht voor de geplande opname te bellen dat ik het niet zag zitten, durfde ik niet, te meer daar ik bij de planning had gezien dat er op zaterdag zo’n zes mensen voor de opnames opgetrommeld waren. Veel te laat ging ik naar bed en de volgende morgen reed ik met lood in de schoenen naar Apeldoorn. Aldaar aangekomen vertelde ik van mijn schroom en angsten. Wat moet je met eindeloze goedbedoelde voornemens, die barsten van marketingdenken en p.r.-glamour? Hoe zet je dat om in boeiende t.v.? Niemand zit op gortdroge opsommingen te wachten of op het wijzende vingertje van een presentator die de partijprogramma’s neer gaat sabelen. Vakkundig werd ik begeleid door het opnameteam die weliswaar de problemen (h)erkenden, maar het vertrouwen had dat we maar gewoon aan de slag moesten gaan en dat het vast goed zou komen. Hadden zij gelijk? Oordeel zelf, zes weken lang, en neem daarna met één hand op uw hart en één hand op de Bijbel een beslissing voor Gods aangezicht welke politieke partij u op 15-3 a.s. D.V. uw stem en steun gaat geven. God zegene de greep.
Cor Verkade, Gouda